Κατασκηνωτική Ζωή

ΣΚΗΝΗ Α΄

Μια μικρή ομάδα παιδιών μπαίνει στη σκηνή τραγουδώντας «του Χριστού μικρή αγέλη». Αυτή τη στιγμή μια κοπέλα μπαίνει μέσα κι απευθύνεται στα παιδιά.

ΜΑΙΡΗ	:	Πρώτη φορά βρίσκομαι σε κατασκήνωση, πρώτη φορά. Μου φαίνεται όμως πως δεν είναι για το χαρακτήρα μου αυτή η ζωή. Στρατιωτική πειθαρχία, καθαριότητα, μαθήματα… Αχ Θεέ μου, δεν με άφηναν στην Αθήνα να ξεροψήνομαι από τη ζέστη παρά που με έφεραν εδώ με τα παραγγέλματά τους και τα ίπι, ίπι, ούμε…
ΚΙΚΗ	:	Γιατί Μαίρη μιλάς έτσι; Δε χαίρεσαι αυτά τα δέντρα, αυτή τη θάλασσα…
ΜΑΙΡΗ	:	Ναι, αυτό τον άνεμο… Αυτή τη σκόνη που τη μασάς σαν να είναι πασατέμπος… Το χώμα που μπαίνει από τη μύτη και τα αυτιά σου…
ΚΙΚΗ	:	Γιατί ήρθες λοιπόν εδώ;
ΜΑΙΡΗ	:	Η μαμά μου με ανάγκασε. (Κάνοντας τη φωνή της μαμάς της:) «Πήγαινε καημένη και μια φορά έξω από την Αθήνα να αναπνεύσεις καθαρό αέρα. Να γνωρίσεις παιδιά του Χριστού κι όχι τρελοκόριτσα…». Και να ΄μαι ήρθα. Ουφ, μου ΄ρχεται να σκάσω.
ΛΥΔΙΑ	:	Ίσως αργότερα αλλάξεις γνώμη…
ΜΑΙΡΗ	:	Εγώ; Ποτέ! (Ακούγεται το κουδούνι της κατασκήνωσης).
ΚΑΤΙΝΑ	:	Παιδιά το κουδούνι. Δεν τ΄ ακούτε; Ώρα για γυμναστική.
ΜΑΙΡΗ	:	Ουφ, γυμναστική στο σχολείο, γυμναστική εδώ. Μπας και θα γίνω στρατιώτης;

ΣΚΗΝΗ Β΄

Ακούγεται το κουδούνι.

ΜΑΙΡΗ	:	(Χασμουριέται πάνω στο ράντζο της. Σιγά – σιγά σηκώνεται). Ούτε να κοιμηθεί κανείς δε μπορεί. Κουδούνι, κουδούνι και στον ύπνο μου ακόμη το ακούω.
ΛΥΔΙΑ	:	(Καθώς σηκώνεται κι αυτή από το ράντζο της) Γιατί, δε σ΄αρέσει η τάξη; Η ακαταστασία δεν είναι καλό πράγμα μέσα στη ζωή. Λίγη πειθαρχία θα σου κάνει καλό. (Πολλά παιδιά μπαίνουν με θόρυβο).
ΜΑΙΡΗ	:	Τι συμβαίνει παιδιά;
ΕΛΕΝΗ	:	Το πιο μικρό κοριτσάκι, ο Βενιαμίν της κατασκήνωσής μας, αρρώστησε βαριά κι ο γιατρός λέει αν δεν του πέσει ο πυρετός θα χρειαστεί να το στείλουμε στην Αθήνα.
ΛΥΔΙΑ	:	Στην Αθήνα; (Λυπημένα) Τη μικρή μας Φροσούλα…
ΓΙΩΡΓΙΑ	:	Παιδιά… Εγώ προτείνω να κάνουμε μια προσευχή κι ο Χριστός μας θα την κάνει καλά. Τι λέτε;
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ	:	Ναι, ναι…
ΛΥΔΙΑ	:	(στη Μαίρη) Αν θέλεις, μπορείς να μείνεις μαζί μας, αν όχι είσαι ελεύθερη να βγεις.
ΜΑΙΡΗ	:	Δε με πειράζει. Ας μείνω.
ΛΥΔΙΑ	:	Τότε ας προσευχηθούμε. (Γονατίζει και μαζί της όλα τα κορίτσια εκτός από τη Μαίρη που κάθεται αδιάφορη). Κύριε Θεέ μας, σε ευχαριστούμε γιατί έστειλες το Γιο Σου τον Αγαπητό να σταυρωθεί για τις αμαρτίες μας. Σκέπασέ μας Κύριε με την αγάπη Σου κι επισκέψου και τη μικρή μας Φρόσω που τόσο πολύ την αγαπούμε. Ξέρουμε ότι θα τη θεραπεύσεις Κύριε, γι΄ αυτό και σε ευχαριστούμε. (Μια μια σηκώνονται σιγά-σιγά. Η Μαίρη φαίνεται συλλογισμένη).
ΛΥΔΙΑ	:	Τι συλλογίζεσαι Μαίρη;
ΜΑΙΡΗ	:	(Βιαστικά) Τίποτα, τίποτα. (Η Μαίρη φεύγει βιαστικά από τη σκηνή σχεδόν συγκινημένη).
ΛΥΔΙΑ	:	(Μόνη) Κάνε, ω Κύριε, κι αυτή η ψυχή που τόσο μακριά από Σένα είναι, να ΄ρθει στα πόδια Σου.

ΣΚΗΝΗ Γ΄

Έχει σχεδόν νυχτώσει. Η Μαίρη μόνη της.

ΜΑΙΡΗ	:	Έχω ένα βάρος μέσα στη ψυχή μου. Γιατί κι εγώ δε ξέρω. Μα να, νύχτωσε σχεδόν και δε με παίρνει ο ύπνος. (Προσπαθεί να κοιτάξει) Κι αυτές οι σκιές με τη λάμπα στο χέρι για πού πάνε; (Η Λυδία έρχεται σιγά-σιγά)
ΛΥΔΙΑ	:	Βλέπεις τα παιδιά Μαίρη; Πάνε να προσευχηθούν όπως γίνεται κάθε βράδυ, κάθε πρωί. Θα ευχαριστήσουν τον Κύριο και για τη Φροσούλα.
ΜΑΙΡΗ	:	(Με ενδιαφέρον) Τι κάνει;
ΛΥΔΙΑ	:	Ο πυρετός αρχίζει να υποχωρεί.
ΜΑΙΡΗ	:	Α, πολύ ευχάριστο αυτό. (Νυσταγμένα) Αλλά νυστάζω, σφύριξε και το τρίτο και δεν είναι σωστό να είμαστε έξω τέτοια ώρα. Θα κοιμηθώ, καλή νύχτα Λυδία (Πέφτει στο ράντζο της).
ΛΥΔΙΑ	:	Ο Θεός μαζί σου Μαίρη.
ΜΑΙΡΗ	:	Μαζί μου που τον αποφεύγω;
ΛΥΔΙΑ	:	Ίσως να μην τον αποφεύγεις πάντοτε. Πάω για τη συμπροσευχή.

ΣΚΗΝΗ Δ΄

Ακούγεται ένας ύμνος από τη χορωδία που δε φαίνεται. «Ω, εσύ π΄ ακούς τα λόγια του Χριστού τόσο καιρό». Η Μαίρη στέκεται κι ακούει συγκινημένη.

ΜΑΙΡΗ	:	Τι ωραίος ύμνος! Τϊ ωραία λόγια… Κάτι καινούρια αισθήματα γεννιούνται μέσα στη ψυχή μου που ποτέ δε γνώρισα. (Ο ύμνος τελειώνει) Τι κρίμα!
ΛΥΔΙΑ	:	Ποιο είναι κρίμα Μαίρη;
ΜΑΙΡΗ	:	Που τελείωσε ο ύμνος.
ΛΥΔΙΑ	:	Σ΄ άρεσε λοιπόν;
ΜΑΙΡΗ	:	Ναι πολύ. (Η Λυδία κάνει να φύγει). Που πας;
ΛΥΔΙΑ	:	Στην πρωινή συμμελέτη.
ΜΑΙΡΗ	:	(Διστακτικά) Λυδία, ήθελες αν θα ήταν σωστό, να ΄ρθω κι εγώ μαζί σου…
ΛΥΔΙΑ	:	Μα βέβαια να έρθεις. Φοβάμαι όμως πως θα πλήξεις. Δεν έχεις συνηθίσει στη δική μας ζωή.
ΜΑΙΡΗ	:	Ίσως αρχίζει να μ΄αρέσει. Είμαι κι εγώ μια ψυχή.
ΛΥΔΙΑ	:	(Με χαρά αγκαλιάζοντάς την) Μα βέβαια, Μαίρη. Ψυχή αγαπητή, που ο Κύριος πλήρωσε με το αίμα Του.
ΜΑΙΡΗ	:	(Διστακτικά) Θα με δεχτεί λοιπόν;
ΛΥΔΙΑ	:	Σε έχει δεχθεί κιόλας.
ΜΑΙΡΗ	:	(Αγκαλιάζοντας τη Λυδία) Πάμε να προλάβουμε τη συμμελέτη. (Μπαίνουν μερικά κορίτσια και βλέπουν τη Μαίρη και τη Λυδία να προχωρούν για τη συμμελέτη).
ΟΛΕΣ	:	(Κοιτάζοντας τον ουρανό) Σε ευχαριστούμε Θεέ μας.